Op vrijdag 17 juni 2022 is op 78-jarige leeftijd, ons aller geliefde Jan van Vuren, plotseling overleden aan de gevolgen van een hartaanval. Het bericht dat wij van zijn overlijden ontvingen was dan ook volstrekt onverwacht en het heeft ons diep getroffen.
Een veelzijdig en spiritueel mens, een ware vriend, kenner en liefhebber van flora en fauna, sportman, een mensen mens, was graag onder de mensen maar hij kon ook intens genieten van rust, ruimte en stilte op grote hoogten. Allemaal typerende eigenschappen van Jan.
Jan heeft, het van zijn vader overgenomen bedrijf, “Handel in Steenkolen” tot grote bloei gebracht. Met zijn grote mensenkennis en verkooptalent zag hij op tijd in dat het minder werd in de kolen business en schakelde hij over op huisbrandolie en brandblussers. Dat was een gouden greep. En na de verkoop van dit bedrijf richtte hij “De Matterhorn BV” op, een onderneming in finance en vastgoed. De naam van het bedrijf was niet toevallig gekozen. Met de naamgeving bracht Jan zijn grote bewondering tot uiting voor al hetgeen wat zich ver boven de zeespiegel uitstak, en in het bijzonder voor de Matterhorn bij Zermatt en Mattertal in Zwitserland. In deze omgeving voelde Jan zich zeer gelukkig. En de bijzondere flora en fauna die hij tijdens zijn lange wandelingen daar ontdekte, legde hij op de foto vast, met altijd de Matterhorn, goed zichtbaar op de achtergrond. Zijn tweede huis stond dan ook in Bellwald, Zwitserland. Daar werden Bernard Mullers en Gerard Schuiringa, met hun wederzijdse partners, nog vorig jaar, gastvrij onthaald door Jan en zijn vrouw, May.
Ofschoon Jan al in 2006 besloot het rustiger aan te doen, was hij iedere ochtend present op het kantoor in de Ramstraat in Utrecht. Daarna lunchen met een vriend, een middagdutje in het bos of een lange wandeling door de Wassenaarse Slag. Zijn dagelijkse routine, kort samengevat.
Jan was een sportman in hart en nieren. Een verdienstelijke hockeyer met passie voor de sport. Hij speelde vele jaren bij Kampong en later ook bij de veteranen van SCHC, maar hij bleef zijn Kamponghart behouden. Dat was te merken aan zijn meer dan regelmatige bezoeken aan deze club. Jan deed er alles aan om zijn fysieke conditie op peil te houden, onder meer met lange afstand wandelingen, het regelmatig lopen van 18 holes bij zijn geliefde golfclub Amelisweerd en het afleggen van zware bergtochten.
Geen avontuur was Jan te dol. Zo maakte hij, in de tijd dat het beslist niet ongevaarlijk was om door dat land te reizen, samen met enkele vrienden van de sociëteit en hun echtgenoten, een rondreis door Iran. In 2014 werd er een groepsreis georganiseerd naar Suriname en Jan was een van de eerste deelnemers die zich daarvoor aanmeldde. Bij een stadswandeling door Paramaribo, stonden we in een kring te luisteren naar het verhaal van de gids bij Fort Zeelandia. Op een gegeven moment boog Jan zich lichtelijk voorover en maakte hij zich kleiner om mij iets in de oren te fluisteren. “Ronald ik weet niet wat mij overkomt. Ik voel me plotseling zo raar en heb het gevoel dat ik eerder in mijn leven hier ben geweest”. Ik heb nooit geweten of dat zijn spiritueel moment was of dat hij mij in de maling nam.
Op een van onze reizen naar het diepe binnenland van Suriname, in het Amazonegebied, stond Jan op een zondagmorgen, bij het krieken van de dag, aan de kant van een brede rivier. Hij had het geregeld dat hij per korjaal naar de andere oever zou worden gevaren. Daar stond een kerkje en hij wilde ook hier zijn zondagsdienst niet missen. Terug in Nederland vroeg Jan aan mij op welke wijze hij wat geld kon overmaken aan de mensen met wie hij had kennisgemaakt op die zondag, daar in het kerkje. Dit gebaar typeerde Jan. Als mensen mens liet hij het niet zitten bij een toevallige ontmoeting.
De “oudere” leden van de sociëteit kunnen zich wellicht het voorval herinneren dat Jan, bij het maandagavonddiner in de zomer van 2002, gekleed in een witte broek, op onhandige wijze een glas rode wijn van zijn linker buurman, Ben Spijk, over zich heen kreeg. Heel kordaat pakte hij het glas gevuld met witte wijn van zijn rechter buurman en goot de volledige inhoud over zijn witte broek. Probleem opgelost. Ook dat was typisch Jan.
Als voorzitter van de “Stichting Vrienden van Het Witte Kerkje” in Huis ter Heide, hield Jan enige jaren geleden een boeiende lezing over zijn jarenlange ervaring met trekkings in Tibet en Nepal. Enkele citaten uit deze voordracht: “Vanuit Kathmandu heb je geen wegen en dus moet je alles per ezel, paard of lopend doen. Met Sherpa’s en de gidsen” … “De achtduizenders, dat zijn de bergen hoger dan 8000 meter, die geven je aan de top het gevoel, boven op het dak van de wereld te zitten” … “Heel bijzonder zijn de Everest Base Camp-trekking en de Annapurnatrekking, ze geven je het gevoel als teruggaan naar de basis van het leven. Geen opgeblazen gedoe. Het geeft balans”.
Mooie en inspirerende woorden van een bijzonder en mooi mens, Jan van Vuuren.
Wij zullen Jan missen!
Ronald Denz
Voorzitter PR Commissie